Ks. Bosko i teatr
Teatr wg Ks. Bosko – obok świąt, muzyki, śpiewu, wycieczek i radosnej rekreacji - wpisuje się w pedagogię radości. Teatr służy radości, a ściślej tworzeniu środowiska pełnego radości. Dydaktycznie ma pouczać i pomagać wychowankom w przyjmowaniu prawd wiary i moralności jako swoje. Teatr tłumaczy na prosty język pojęcia dogmatyczne, często abstrakcyjne.
Pierwsze przedstawienie wystawiono na Valdocco 29 czerwca 1874 r., z okazji bierzmowania, którego chłopcom udzielił arbp Luigi Fransoni. Była to komedia ks. Carpano, przyjaciela ks,. Bosko pt. „Kapral Napoleona”.
Dwa lata później młody szlachcic Carlo Tomatis (w Oratorium od 1849-1861) zaczął pomagać ks. Bosko w ten sposób, że kiedy kapłan spowiadał, Toamtis zajmował chłopców skeczami, farsami, pantomimą i marionetkami.
W latach 1847-1852 Ks. Bosko organizował przedstawienia dydaktyczne biorąc tematy z Historii Zbawienia. (Tu chyba można usytuować „Jasełka”, to też Historia Zbawienia. Napisał też przedstawienia o systemie metrycznym, który wtedy upowszechniał się w Piemoncie.
W 1851 r. na Valdocco uruchomiono przenośną scenę, którą rozkładano w jednej sal na użytek przedstawień. Dała ono początek tradycji teatru, który u Ks. Bosko przyjmował różne formy: komedie, farsy ludowe i dialektalne, po włosku, komedie łacińskie grane w obecności władz miejskich i kościelnych, dramaty historyczne i święte, operetki, antologie liryczne, fragmenty powieści.
Teatr służy radości, a ściślej tworzeniu środowiska pełnego radości. Dydaktycznie ma pouczać i pomagać wychowankom w przyjmowaniu prawd wiary i moralności jako swoje. Teatr tłumaczy na prosty język pojęcia dogmatyczne, często abstrakcyjne. Ks. Bosko zwykł mawiać, że teatr bawi i instruuje. W myśl „Regulaminu Teatru” napisanego przez ks. Bosko w 1871 r. teatr ma: rozweselać, wychowywać i instruować młodzież w sprawach moralności.
Ks. Giulio Barberis, pierwszy w historii magister nowicjatu salezjańskiego, ucząc się roli magistra spędził z Ks. Bosko kilka lat. Swoje wspomnienia z tego okresu spisał w tzw. „Cronachette”. Według niego myśli ks. Bosko o teatrze są następujące:
- Teatr – jeśli dobrze dobierze się repertuar – jest szkołą świętości.
- Ubogaca intelektualnie wychowanka.
- Uczy go praktycznej przezorności, potrzebnej do codziennego życia.
- Pomaga dogłębnie zrozumieć ludzi i ludzką społeczność.
- Rozbudza w młodych radość, którą żyją na wiele przed przedstawieniem, w jego trakcie i wiele dni po nim.
- Rozbudza więzi łączące wychowanków z salezjanami i dziełem salezjańskim.
- Polaryzuje wokół dobra myśli wychowanków, oddalają złe myśli i rozmowy.
- Przyciąga do domów salezjańskich wciąż nowych wychowanków.