Parafia pw. św. Jana Bosko w Szczecinie

Parafia


Galeria zdjęć



Caritas

PARAFIALNY ZESPÓŁ CARITAS

 

Para­fial­nym zespo­łem Car­tias opie­ku­je się ks. Mariusz Wencławek SDB.

W każ­dy pierw­szy ponie­dzia­łek mie­sią­ca o godzi­nie 18.00 spra­wo­wa­na jest Eucha­ry­stia w inten­cji wszyst­kich ofia­ro­daw­ców. Po Mszy świę­tej w sal­ce nr 2 odby­wa się spo­tka­nie człon­ków Para­fial­ne­go Zespo­łu Cari­tas.

Ser­decz­nie zapra­sza­my wszyst­kie chęt­ne oso­by.

Czym jest Cari­tas?

Cari­tas to miłość, okre­ślo­ny rodzaj miło­ści
– miłość brat­nia, podno­szą­ca, wspie­ra­ją­ca,
akcep­tu­ją­ca. Do takiej miło­ści-pomo­cy
wzglę­dem wszyst­kich potrze­bu­ją­cych, ubo­gich
i sła­bych – bez oglą­da­nia się na rasę, wyzna­nie,
naro­do­wość czy sto­pień winy – wzy­wa
i uzdal­nia chrze­ści­jan Jezus Chry­stus.


Miłość tak poję­ta nie może nie sta­wiać
wspie­ra­ne­mu nie­odzow­nych wyma­gań,
a nie­rzad­ko też obyć się bez pro­fe­sjo­nal­nych
umie­jęt­no­ści. Jed­nak pierw­sze w kolej­no­ści
i hie­rar­chii pozo­sta­je pro­ste otwar­cie
na zgnę­bio­ną sio­strę lub bra­ta.


To jest cari­tas Kościo­ła w naj­istot­niej­szym
sen­sie i ona jest racją bytu orga­ni­za­cji,
któ­rej na imię CARITAS.

Rys histo­rycz­ny

O ile dzia­łal­ność dobro­czyn­na reali­zo­wa­na była w Koście­le od zara­nia jego egzy­sten­cji, o tyle pró­by jej ujed­no­li­ca­nia i cen­tra­li­zo­wa­nia zaczę­to podej­mo­wać na prze­ło­mie XIX i XX wie­ku.

W Pol­sce do powo­ła­nia ogól­no­kra­jo­we­go orga­nu pod nazwą Insty­tut Cari­tas doszło w roku 1929. Insty­tut Cari­tas koor­dy­no­wał dzia­łal­ność Cari­tas die­ce­zjal­nych powsta­ją­cych suk­ce­syw­nie na prze­strze­ni lat trzy­dzie­stych. Cari­tas die­ce­zjal­ne obej­mo­wa­ły wszyst­kie podmio­ty kościel­ne pra­cu­ją­ce na niwie cha­ry­ta­tyw­nej – insty­tu­cje zakon­ne, sto­wa­rzy­sze­nia, soda­li­cje, brac­twa itp. Dzia­łal­ność dobro­czyn­na Kościo­ła kon­ty­nu­owa­na była w warun­kach oku­pa­cji nie­miec­kiej, a w pierw­szych latach powo­jen­nych nastą­pił jej burz­li­wy roz­wój. Prze­rwa­ły go w roku 1950 dekre­ty władz komu­ni­stycz­nych likwi­du­ją­ce Cari­tas kościel­ną i prze­ka­zu­ją­ce cały jej mają­tek reżi­mo­we­mu Zrze­sze­niu Kato­li­ków Świec­kich „Cari­tas”.

Na niwie cha­ry­ta­tyw­nej, co praw­da w ogra­ni­czo­nym zakre­sie i w dużej zależ­no­ści od czyn­ni­ków pań­stwo­wych, pozo­sta­ły ofi­cjal­nie jedy­nie zako­ny. Ist­nia­ła jed­nak i podej­mo­wa­ła dzia­ła­nia zwłasz­cza w sfe­rze dusz­pa­ster­skiej Komi­sja Epi­sko­pa­tu d/s Dusz­pa­ster­stwa Miło­sier­dzia. Nie­przer­wa­nie orga­ni­zo­wa­no Tygod­nie Miło­sier­dzia i wie­le osób otrzy­my­wa­ło kon­kret­ną pomoc w ramach para­fii. W latach osiem­dzie­sią­tych na bazie roz­daw­nic­twa pomo­cy zagra­nicz­nej coraz więk­szą rolę zaczę­ła odgry­wać Komi­sja Cha­ry­ta­tyw­na Epi­sko­pa­tu Pol­ski (tak prze­mia­no­wa­no daw­niej­szą Komi­sję d/s Dusz­pa­ster­stwa Miło­sier­dzia).

Waż­nym eta­pem na dro­dze do odro­dzenia dzia­łal­no­ści spo­łecz­nej Kościo­ła było powsta­nie instruk­cją Epi­sko­pa­tu z roku 1986 para­fial­nych zespo­łów cha­ry­ta­tyw­nych. Pow­sta­ły one w więk­szo­ści para­fii w kra­ju i wycho­dząc od roz­daw­nic­twa darów zagra­nicz­nych stop­nio­wo ewo­lu­owa­ły w kie­run­ku spo­łecz­nej samopomo­cy. Cari­tas Kościo­ła wra­ca­ła w poszcze­gól­nych die­ce­zjach do życia począw­szy od roku 1989. We wszyst­kich 39 die­ce­zjach powsta­ły suk­ce­syw­nie auto­no­micz­ne Cari­tas die­ce­zjal­ne. 10 paździer­ni­ka 1990 roku powo­ła­no kra­jo­wy organ koor­dy­na­cyj­ny pod nazwą Cari­tas Pol­ska.

Podo­bień­stwo struk­tur mię­dzy Cari­tas współ­cze­sną a przed­wo­jen­ną nie zmie­nia fak­tu, że o ile Cari­tas przed­wo­jen­na uję­ła w swo­je struk­tury pew­ną ist­nie­ją­cą już rze­czy­wi­stość, o tyle powo­ła­nie obec­nej Cari­tas było odgór­nym dzia­ła­niem obli­czo­nym na wypeł­nie­nie nie­za­wi­nio­nej luki w sfe­rze spo­łecz­nej dzia­łal­no­ści Kościo­ła. W skład współ­cze­snej Cari­tas nie weszły te podmio­ty kościel­ne, któ­rym uda­ło się prze­trwać na niwie cha­ry­ta­tyw­nej okres komu­ni­zmu (tj. np. zgro­ma­dze­nia zakon­ne).

Całą „odzie­dzi­czo­ną” rze­czy­wi­sto­ścią były wspo­mnia­ne wyżej para­fial­ne zespo­ły cha­ry­ta­tyw­ne, rewin­dy­ko­wa­ne nie­ru­cho­mo­ści oraz nie­któ­re pla­ców­ki. Struk­tury Cari­tas w więk­szo­ści die­ce­zji two­rzo­ne były wła­ści­wie od zera. Z fak­tu, że w odróż­nie­niu od sytu­acji sprzed roku 1950 Cari­tas nie obej­mu­je dziś zasad­ni­czo dzia­łal­no­ści zgro­ma­dzeń zakon­nych czy sto­wa­rzy­szeń kato­lic­kich, wyni­ka, iż jest ona jedy­nie frag­men­tem – choć bar­dzo istot­nym – dzia­łal­no­ści Kościo­ła w Pol­sce na rzecz potrze­bu­ją­cych.

Cari­tas w Pol­sce

W Pol­sce Cari­tas zor­ga­ni­zo­wa­na jest na zasa­dzie w peł­ni auto­no­micz­nych orga­ni­za­cji die­ce­zjal­nych. Two­rzy ją 39 Cari­tas die­ce­zjal­nych z cen­tra­la­mi w sto­li­cach die­ce­zji, a nad­to rów­no­rzęd­ne wobec nich: Cari­tas archidie­ce­zji prze­my­sko-war­szaw­skiej i Cari­tas die­ce­zji wro­cław­sko-gdań­skiej obrząd­ku gre­ko­ka­to­lic­kie­go, Cari­tas Ordy­na­ria­tu Polo­we­go, Cari­tas Zako­nu Boni­fra­trów. Ogólnokra­jo­wym orga­nem koor­dy­na­cyj­no-repre­zen­ta­cyj­nym jest Cari­tas Pol­ska z sie­dzi­bą w War­sza­wie.

W skład każ­dej Cari­tas die­ce­zjal­nej wcho­dzi sta­tu­to­wo cen­tra­la die­ce­zjal­na z pro­wa­dzo­ny­mi przez nią pla­ców­ka­mi oraz – jako ogni­wo pod­sta­wo­we – Cari­tas para­fial­ne. Jeśli wyma­ga tego spe­cy­fi­ka śro­do­wi­ska, na szcze­blu pod­sta­wo­wym two­rzo­ne są koła Cari­tas (np. koła szkol­ne, koła osób nie­peł­no­spraw­nych i in.).

W prak­ty­ce zamiast Cari­tas para­fial­nych bar­dzo czę­sto dzia­ła­ją jesz­cze „para­fial­ne zespo­ły cha­ry­ta­tyw­ne” powo­ła­ne do życia instruk­cją Epi­sko­pa­tu Pol­ski z 1986 r., a więc jesz­cze przed odro­dzeniem się Cari­tas. Sytu­acja jest zróż­ni­co­wa­na w zależ­no­ści od die­ce­zji. W nie­któ­rych die­ce­zjach (np. tar­now­skiej, opol­skiej, gli­wic­kiej) zespo­ły para­fial­ne prze­dzierz­gnę­ły się w Cari­tas para­fial­ne, w innych czę­ścio­wo, w jesz­cze innych w mini­mal­nym stop­niu. Sto­sow­nie do sytu­acji niniej­szy infor­ma­tor ope­ro­wać będzie w roz­dzia­le zaty­tu­ło­wa­nym „Prze­gląd die­ce­zjal­nych orga­ni­za­cji Cari­tas” obo­ma poję­cia­mi: „Cari­tas para­fial­nych” i „para­fial­nych zespo­łów cha­ry­ta­tyw­nych”. W dal­szej per­spek­ty­wie coraz wię­cej para­fial­nych grup cha­ry­ta­tyw­nych utoż­sa­miać się będzie z Cari­tas.

Dzie­dzi­ny pomo­cy

Istnieje kil­ka głów­nych dzie­dzin aktyw­no­ści Cari­tas. Moż­na je okre­ślić nastę­pu­ją­co: dziec­ko, mło­dzież, rodzi­na, nie­peł­no­spraw­ność, cho­ro­ba, pode­szły wiek, skraj­ne ubó­stwo, klę­ski żywio­ło­we, wypad­ki loso­we

Wymie­nio­ne wyżej obsza­ry potrzeb naj­czę­ściej zazę­bia­ją się wza­jem­nie. Ist­nie­ją też inne dzie­dzi­ny, w któ­rych Cari­tas, choć na mniej­szą ska­lę, pro­wa­dzi swo­ją dzia­łal­ność, np. pro­blem bez­ro­bo­cia, migra­cji, uza­leż­nień.

Tekst zaczerpnięty z witryny: caritas.pl

© 2003-2024 by Parafia pw. św. Jana Bosko w Szczecinie
Projekt i wykonanie: Radziu.eu

Strona główna | Mapa strony | Kanał RSS